Ik ben ook getraumatiseerd. Soort van. Mijn vader is opgepakt door de politie.
Gisteravond ging hij demonstreren tegen de uitbreiding van het azc. Er zouden nog eens driehonderd asielzoekers bij komen. Mijn vader vond dat veel te veel voor ons dorp.
‘Dan wonen hier meer asielzoekers dan gewone mensen,’ had hij gezegd.
‘Asielzoekers zijn ook gewone mensen,’ zei mijn moeder.
‘Ach, nou ja, je snapt wel wat ik bedoel,’ zei hij.
‘Nee,’ zei ze, ‘dat snap ik dus niet.’
Hij ging toch. ‘Ik kan m’n maten niet in de steek laten,’ had hij gezegd. En voordat mijn moeder wat terug kon zeggen: ‘Ja ja, ik hou me gedeisd, je kent me toch.’
‘Ja, precies. Daaróm.’ Mijn moeder moet altijd het laatste woord hebben.
Maar goed, vanochtend was mijn vader niet bij het ontbijt.
‘Slaapt papa nog?’ vroeg ik.
‘Zou zomaar kunnen,’ zei mijn moeder. Ze stond boterhammen voor me klaar te maken en smeerde er dikke klodders pindakaas op. ‘Al slaapt het vast niet lekker op zo’n harde bank in de cel.’
‘In de cel? Huh? Zit hij in de gevangenis?’