Hoe ik (per ongeluk?) schrijver werd
Nee, schrijver worden was niet mijn jeugddroom. Wat ik dan wel wilde worden? Ik had geen idee. Met mijn gymnasium-B kon ik alle kanten op. En dat deed ik dan ook. Ik studeerde psychologie, werkte een paar jaar als kokkin in een gezinsvervangend tehuis, ging weer studeren, was onderzoeker en deed iets vaags als projectmedewerker. Totdat ik ontdekte dat ik wel aardig kon schrijven.
In 1997 (ik was 37) begon ik als tekstschrijver. Ik dacht: ja, dit is wat ik goed kan en wat ik wil. Ik interviewde hoveniers, schreef artikelen over kindermishandeling, maakte jaarverslagen voor een psychiatrische instelling, bracht vastgelopen teksten aan de praat en was eindredacteur van een blad voor bootbewoners.
Veel tekstschrijvers willen ooit nog eens een boek schrijven. Ik had dat niet. En toch begon ik in 2012 aan een jeugdroman. Zomaar, omdat ik een idee had en wel eens wilde proberen of ik dat kon, een boek schrijven met verhaallijnen en zo.
Ik las tien boeken over fictie schrijven (zie hieronder), vroeg een bevriende redacteur om mee te lezen en in augustus 2013 stuurde ik het manuscript van Hoe ik per ongeluk een boek schreef naar uitgeverij Lemniscaat. En dat werd uitgegeven. In juni 2015 (ik was 55) kreeg ik er een Zilveren Griffel voor. Het boek is inmiddels vertaald in tien talen. Twee nieuwe vertalingen zijn in voorbereiding.
‘Zal ik dan maar schrijver worden?’ vroeg ik een vriendin.
‘Annet, je bent het al,’ zei ze.
Tijdlijn
1960 geboren in Geldrop | 1978 studie psychologie in Utrecht | 1997 eigen tekstbureau | 2004 Het BomenBloemenBeestenbuitenboek van Karsten en Roos | 2014 Hoe ik per ongeluk een boek schreef (Lemniscaat) | 2015 Zilveren Griffel voor Hoe ik per ongeluk een boek schreef | 2017 Gouden Peer voor Sloveense vertaling van Hoe ik per ongeluk een boek schreef | 2017 De zweetvoetenman (Lemniscaat) | 2018 Nominatie Woutertje Pieterseprijs voor De zweetvoetenman | 2018 Zilveren Griffel voor De zweetvoetenman | 2018 Nominatie Gouden Lijst voor De zweetvoetenman | 2018 Mr Eva Meillo-prijs voor De zweetvoetenman | 2019 Nominatie Premio Strega Ragazze e Ragazzi (Italiaanse jeugdliteratuurprijs) voor de Italiaanse vertaling van Hoe ik per ongeluk een boek schreef | 2019 Eervolle vermelding Persprijs Jacques van Veen voor De zweetvoetenman | 2020 Het Pungelhuis (Lemniscaat) | 2021 Nominatie Jonge Jury 2020 voor Het Pungelhuis | 2022 Shortlist Thea Beckman Prijs voor Het Pungelhuis
Mijn favoriete schrijfboeken – fictie
- Het geheim van de schrijver, Renate Dorrestein
Ik heb dit boek al een keer of vijf gelezen en telkens lees ik er iets nieuws in. Openhartig, humoristisch en boordevol schrijftechnieken. ‘Wie gelooft dat verhalen “spontaan” moeten zijn en dat ze “steriel” worden als je er een beetje ambachtelijkheid op loslaat, is helaas een dromer.’ - Schrijfles, Nicolien Mizee
Hilarische columns over de schrijflessen die Mizee geeft aan de Volksuniversiteit in Haarlem. Langs de neus weg ook nog eens heel leerzaam. ‘Op het bord heb ik de ijzeren wet van elk verhaal geschreven: Iemand Wil iets, dat gaat Mis, en dan gebeurt er iets Anders.’ - Schrijven is schrappen, Hans Hogenkamp
Dit boek had net zo goed ‘Schrijven’ kunnen heten. In drie uur las ik het uit, en er staat ongelooflijk veel zinnigs in. Volgens de schrijver kun je veel achtergrondinformatie (en andere opzichtig verstrekte informatie) achteraf schrappen, omdat de context al genoeg duidelijk maakt. ‘Een groot deel van de “dienstmededelingen” blijkt bij nadere beschouwing geheel overbodig.’
Mijn favoriete schrijfboeken – non-fictie
- Het juiste woord, dr. L. Brouwers & dr. F. Claes
‘omgekeerd’ woordenboek met een systematisch overzicht van betekenisvarianten, stijlvarianten en synoniemen van woorden. Voor schrijvers die het juiste woord zoeken bij een gedachte. - Schrijfwijzer, Jan Renkema
voor alle taalkwesties en over tekstkwaliteit. Een must voor elke (tekst)schrijver. - Stijloefeningen, Raymond Queneau
één verhaal op 99 manieren verteld - Meer dan de feiten, Han Ceelen en Jeroen van Bergeijk
gesprekken met auteurs van literaire non-fictie - Het lingeriedenken, Rob van Vuure
over invalshoeken en de lezer verleiden