Tzum-recensie over Twee pistooltjes en een dakmus:
Na de werken Hoe ik per ongeluk een boek schreef, De zweetvoetenman en Het Pungelhuis publiceert de veelvuldig gelauwerde schrijfster Annet Huizing een tweede non-fictieboek: Twee pistooltjes & een dakmus. Verzamelde gedachten over het schrijven. Als je het boek ter hand neemt en doorbladerend een glimp opdoet, groeit je nieuwsgierigheid stante pede. Met tot de verbeelding sprekende hoofdstuktitels als ‘De doperwtjes rollen over tafel’, ‘Sinaasappel en zwarte koffie’, ‘Wat bommelt het dat je opdikt’, ‘Verleiding op de veerboot’, ‘Op de babyafdeling van Ikea’ of ‘Waarom Piet geen prothese heeft’ vat Huizing je subiet bij de kraag.
In 43 hoofdstukken verkent Huizing uiteenlopende aspecten van het schrijverschap: van de grondvormen van vertellen, zintuiglijk schrijven, formuleerkeuzes, via dialogen vol subtekst, het belang van diep lezen, het effect van een bepaald perspectief, de uitleg over functieloze details tot aan de noodzakelijke worsteling die hoort bij het schrijven. Twee pistooltjes & een dakmus biedt een staalkaart aan schrijftechnieken en stijlen. Met een zeer rijke verzameling citaten en fragmenten uit voor Huizing inspirerende werken (die ze allemaal netjes op tien pagina’s verantwoordt) illustreert ze de technische, ambachtelijke kant van het schrijven.
Nergens kauwt ze voor hoe de lezer iets moet interpreteren. De boekfragmenten illustreren wel steeds heel precies wat ze wil vertellen. Ook geeft ze ettelijke tips, zoals: ’Door vaak te schrijven en te herschrijven, en al die mogelijkheden uit te proberen, train je jezelf in dat luisteren en word je steeds leniger in formuleren, steeds vaardiger in je gedachten onder woorden brengen.’ En:
‘Eigenlijk zou je een staalkaart moeten aanleggen van dialogen uit romans, films, series, stripverhalen en de familieapp. Dialogen die je op een of andere manier opvallen, omdat ze zo goed zijn of juist zo slecht. (…) Op zo’n dialogenverzameling kun je terugvallen als je inspiratie zoekt.’ Schrijvers in spe ontdekken op hoeveel manieren je iets kunt beschrijven, hoe je een motorisch moment een verhaal kunt aanslingeren en hoe je je uitdrukkingsvaardigheid kunt vergroten.
Net als in haar eerste non-fictieboek biedt Huizing veel stof tot nadenken. In De Zweetvoetenman liet ze bevlogen en met veel gevoel voor humor zien hoe het recht en onze rechtstaat werken. Haar verhalen over waargebeurde rechtzaken roepen verontwaardiging op, laten je lachen en ontroeren. Ze laat zien dat je moet snappen hoe iets werkt voordat je er een mening over kunt hebben. Volledigheid streefde ze niet na. Dat is ook in Twee pistooltjes & en dakmus het geval. Het draait om het scherpen van de (lees-)geest, om het delen van plezier en om het bieden van bakken inspiratie. Haar bevlogenheid geeft je zin om aan de slag te gaan als schrijver, om te spelen met de waaier aan technieken, zelfs als je nooit eerder de ambitie had om zelf te schrijven.
Miriam Piters
PS Heb je de jeugdroman Hoe ik per ongeluk een boek schreef uit 2014 nog niet gelezen? Doe dat dan eerst! Als je daarna Twee pistooltjes & een dakmus leest zul je begrijpen waarom ik hier voor een PS kies en waarom ik dat adviseer.